DUNIA URANG ANU MISKIN
Babaturan
kuring nu awewe eta asup ka bus di terminal, papacekeul jeung ibuna, batur
kuring eta make bajuna nu aya kerahan jeung warnanage nu geus pudar, batur abdi
eta naminamah “Ira” , si Ira eta make sandal biasa, jeung calana lepis hideung
nu belel, piraku eta nang pamere batur, panumpang nu aya di bus oge ningali
kaluar kaca, si Ira eta ngamati tas na anu anyar nu masih bagus, si Ira ngaulang-ulang
ngusapan tas na nu anyar eta.
Pas
si Ira hudang kuring ningali tas anyarna eta anu di pake ku si Ira tas anyarna
eta berharga jeung arek di pake salami bertahun-tahun si Ira untung-untung
amat, ibuna mampu ngabelikeun hiji tas, jeung ngabayar ongkos bus, sabagian
batur sakampungna teu saberuntung eta.
Kuring
nunggalkeun rompok anu di banjar, jeung ngajelajahi daerah nu aya didinya jeung
di Ciamis, kaduana ka asup desa miskin jeung kuring ningali sapanjang
perjalanan kuring, jeung kuring ningali sapanjang perjalanan kuring loba
tempat, sebagian wilayahna tempat kotor, kotor jasa eta tempat, mun babaturan
kuring mere hiji we kata sipat jeung ngacaritakeun dunia, kuring hoyong
ngagunakeun miskin.
Batur
kuring eta si Ira ngirim, mun di bahasa indonesiana mah namina “sms” si Ira eta
ngirim sms pas mkuring aya di ciamis eta ge keur jalan mobilna, si Ira hoyong
nyaho, daerah-daerah nu aya di dinya. ‘oh, kitunya kin kuring bere beja nya”
jawab kuring, ngarasa si Ira arek seneng ningali batur nu lainna lulumpatan
jeung gembIra di harepeun saung hiji ruangan nu luhurna beratap seng, batur
bisa belajar loba tina batur anu miskin, kuring nyaho, kuring eta geus ngalami.
Batur
mah karek belajar bahwa mandi pake cai tiis lebih baik daripada teu bisa mandi
sama sekali, terus batur mah rek ngapahami bahwa dunia teu di lobakeu ku, mun
di bahasa inggris n amah nyaeta “doble-espresso latte” tah eta, jamdi dunia teu
di lobakeun ku doble-espresso latte tapi
susu bubuk jeung cai panas, tapi pesen wae di Negara nu terkenal nyaeta kopina
Indonesia, misalna-jeung batur mungkin rek dib ere kopi instan, batur arek
ningali bahwa polototan nu sieun arek bisa di cairkeun pake lambaian panangan
atawa acungan jempol, batur rek nyaho bahwa di sabagian gede dunia, batur nu
lain teu ngaolok-olok batur nu lainna gara-gara baju-baju jeung batur nu gede
teu ngaributkeun baju anu di pake batur nu lain, kakarak make baju geus jauh,
dari pada ngarisaukeun hal-hal nu sapele, saperti kasarasian warna atawa gaya
anu ngadasarkeun musim abah-abah nu make jaket olah raga jeung bolong-bolong
pas berang, terus suhuna nu tilu puluh derajat celcius eta teu ngausahakeun
jeung gaya jaket eta, nyaeta hiji-hiji na nu di bogaan.
Batur
arek nyaho bahwa sebagian gede rakyat dunia katiluna ningali pagawean sebagai
emas, jeung batur mah jarang ngadangu hiji batur nyarioskeun “ieu mah lain
pagawean”
Batur
arek ngapahami kunaon sadyana rakyat di dunia katilu teu mamarahan pas mobil
batur rusak atawa listrik di kampung batur mah parem, batur nu lainna eta nyaho
bahwa batur mah untung nyaeta ngabogaan fasilitas-fasilitas eta barudak arek
nyaho rasana nyumbangkeun sadaya acis nu aya di tas barudak pas lelempangan di
dinya jeung masih ngarasa teu ngeunaheun sa anggeus nyadar bahwa seorang awe-we
miskin kalewat ku pamerean batur.
Barudak
arek ngapahami humor nu jenis na anyar kuring nanyakeun arah nuju rompok nu
bisa di isi di Ciamis, kana supir mobil “di ditu” ceuk sopirna “kin kuring
anternya” “teu, hatur nuhun” ceuk kuring “kuring hoyong mapah wae” “muhun atuh”
ceuk sopir.
Batur
arek ngapahami perjuangan nu berat jeung bisa tetep bersih jeung mapah teu make
sapatu.
Barudak
hoyong ngapahami bahwa kamiskinan eta teu seucara otomatis sarua jeung
kaheunteu bahagiaan, babaraha senyum lebar nu pernah kuring ningali asalna ti
wilayah-wilayah kapendudukan nu miskin.
Batur
mah paham bahwa dunia urang di lobakeun ku para pameget jeung awewe nu mampu
ngalakukeun berbagai pagawean tina sakali waktu jeung menangkeun penghasilan,
Barudak
oge belajar, jeung ngarasa nyaman pas ningali sodara-sodarana batur saluruh
dunianu ngabogaan sampean nu berkapal jeung ngagunakeun atawa make baju compang
camping, jeung mata nu berkacakaca jeung perut nu buncit akibat kakurangan
emameun, jeung rambut acak-acakan jeung awak dekil kotor lantaranna tara mandi
barudak ngarasa nyaman pas aya di tengah-tengah kamiskinan, jeung kuring
ngaharap barudak ke oge ngarasa terinspirasi, jeung ngagentoskeunna.
Barudak
kege nyaho bahwa komunitas miskin teu saluruhna ceunamah “mengenaskan” aya
energy, persahabatan nu tara di datangi di barat. Tanyakeun we tentang kaayaan
seorang supir mobil atawa pedagang asongan, jeung sainganna jelas nyaho jeung
tepat lokasi barudak jeung ngabatu ngalacak barudak.
Balik
deui ka si Ira nu batur kuring eta, pas
kuring keur ngalacak didinya kuring ketemu si Ira “Ira keur naon didinya?” ceuk
kuring ka si Ira “eh…. Teu” ceuk si Ira “hayu rek uih moal’ ceuk kurong “uih na
engkin wae” ira, didinya kuuring jeung si Ira ngobrol-ngobrol nepi ka sore,
geus sampe dinya kuring jeung si Ira rek uih “Ira ieu geus sore” hayu urang uih
“ceuk kuring ‘hayu lah tapi urang uihna teu make sandal “ceuk si Ira “hayulah”
jawab kuring deui.
Saenggeus
kuring uih jeung si Ira geus sampe di rompok didinya aya masalah nyaeta si Ira di
aranan ku tatangga sabelah. “Ira kunaon teu make sandal” ceuk tatangga. Didinya
si Ira cicing we teu ngajawab.
Pas
isuk-isukna, si Ira ka rompok kuring “assalamualaikum” “kumsalam, Ira rek naon”
ceuk kuring “hayu, ameng …” ceuk si ira, kuring jeung si Ira ameng kaluar
didinya kuring ngobrol-ngobrol, jeung kuring nunjukeun pamukiman anu kotor eta
ka si Ira supa si Ira eta nyaho, saenggeus eta kuring jeung si Ira mampir heula
ka warung didinya kuring jeung si Ira diuk we jeung ngobrol oge, ngobrol
tentang dunia urang, tidinya si Ira teras we nanyaan tentang dunia, kuring
teras ngajelaskeun loba ka si Ira jeung tidinya oge si Ira geus paham dunia ieu
kieu-kieu jeung saterusna.
Kuring
jeung si Ira ninggalkeun warung, geus tidinya kuring jeung si Ira mapah nepi ka
rompok na si ira, tepi karompokna si ir, kuring ameng heula kadinya si Ira nawaran
kuring nginum “Ieu minum heula” ceuk si Ira “enya” ceuk kuring, kuring
ngobrol-ngobrol deui, terus we eta mah.
Si
Ira warga anyar anu pindahan ti desa lain, jeung desa na oge ka asup kana
miskin, si Ira mah jalma nu sopan, bageur, pinter, jasa. Jeung si Ira eta
jalmina teu loba omongan, si Ira jalma nu paling di banggakeun di desana.
Saeunggeus
ngobrol jeung si Ira kuring uih ka rompok, “ Ira uihnya” ceuk kuring.
“nya…nya..” ceuk si ira. Didinya kuring uih teras kuring ningali di rompok aya
ibuna si ira, pas didinya ibuna si Ira rek ngarencanakeun pesta ulang tahun si
ira. Tidinya kuring kaget.
Geus
isukna, ibu si Ira nu ngurus ulang tahunna eta. Jeung ibuna si Ira ngabeakeun
sabagian gede waktuna jeung si Ira anakna. Jadi ibu na eta keur baheulamah
orang susah, eh kiwari mah ja ‘alhamdulillah” sukses eta ibu si ira. Jeung saha
we nu paduli mun si Ira mah kan jalma nu teu boga, si Ira eta geus berhasil,
kan? Tentu bae eta mah, kin rek di rayakeun. Saeenggeus di rayakeun ulang tahun
si Ira tidinya teu aya masalah saetik we, jeung alhadulillah lancar nepi ka
anggeusna oge.
Terus
kuring jeung si Ira ameng deui, kuring ngajak si Ira ka terminal nu kuring keur
ieu ngalacak barudak. Pas kuring kadinya kuring ningali aya padagang asongan “Ira
eta mah padagang nu keur ieu tea” ceuk kuring. “nya, mana, mana” ceuk si Ira keur
teu nyadar. “Ira tuh tingali ge” ceuk kuring. “mana, ih nyaeta mah padagang mu
di bus tea keur ieu” ceuk si Ira kakara nyadar ti dinya si Ira cicing bae, pas
kitu kuring geus paham sorangan, bahwa si Ira eta inget ka masalalu na nu keur
ieu. Tidinya si Ira ku kuring di ajak uih we “Ira hayu” Tanya kuring. “Kamana”
ceuk si ira. “uih,’ jawab kuring
Saenggeus
nyampe ka rompok kuring, tidinya kuring ningali ibu kuring keur beberes dapur.
Jeung kuring nyamperkeun.”ibu, ibu kuring bantuan beberes nya”. Ceuk kuring
“teu!!” ulah, ulah geus ibu bae, geus calik bae di lebet” ceuk ibu geus lah,
kuring nurutkeun kata-kata ibu eta. Kuring calik di lebet bari baca buku, pas
kuring baca buku tidinya aya carita ngenaan “Indonesia eta pang kayana”.
Tidinya kuring teu paham ngenaan eta. Jeung kuring nanya we ka si ibu. “ibu
tadi kuring na buku teras tidinya aya tulisan Indonesia pang kayana maksudna naon
eta bu” ceuk kuring.” Coba dieu ge.” Jawab ibu bari ninggalkeun pagaweanna nu
di dapur. Tidinya sibu carita nepi ka sore, pas kitu kuring paham nu di
caritakeun ku si ibu. Jadi Indonesia eta kaya, kaya namah boga sagala nanaon,
jadina mun Indonesia eta kaya jeung boga nanaon, berarti dunia urang ge teu
miskin. Tapina loba nu ngomong dunia
urang nu pang miskinna, ieu lah sagala naon anu di omong, padahal mah
teu kitu.
Pas
isuk-isuk biasanamah si Ira ameng ka
rompok kuring, tapina pas di tungguan-tungguan si Ira teu datang-ddatang atawa
teu kadieu, kadieu. Pas kitu kuring ogenu karrompok si ira. Pas kadinya si Ira nu
teu aya, pantesan kuring mah nungguan di rompok eh si irana teu aya. Tidinya
kuring teh balik deui ka rompok. Kuring di rompok ge kadon maca buku oge, pas
kuring maca nepi ka angges kuring menang babaraha palajaran nu tadi kuring
baca. Nyaeta isi buku nutadi isina eta ngenaan tentang, senyuman budak letik nu
miskin sarua lebarna atawa gedena, bahkan lebih gede daripada budak leutik nu
hirup sacukupna. Tidinya kuring paham.
Saenggeus
eta si Ira karompok kuring. “assalamualaikum” ceuk si ira. “waalaiukum salam”.
Jawab kuring, si Ira ngajak kuring ameng ka terminal nu biasa. “Ira rek naon
kadieu.” Ceuk kuring. “ teu, urnag ngobrol wae di dieu,” ceuk si ira. Tidinya
kuring jeung si Ira ngobrol, ngobrol panjang. Geus anggeus ngobrolna kuring
kiwari paham nu tadi ku si Ira caritakeun nyaeta tentang “lewih bageur mere”.
Ti dinya aya isi na, nyaeta, “menta weh, jeung batur mun ngamenangkeunna mun saorang
nawarkeun naon we kabatur misalna nawarkeun hadiahna, tarima wae sacara bageur.
Geus
ngobrol-ngobrol kuring jeung si Ira ninggal
keun tempat eta, kuring jeuns si Ira uing
ka rompok masing-masing. Pas kuring nepi ka rompok aya si ibu. “ibu” ceuk kuring.
“hayu asup, ibu rek carita nu ngenaan dunia uranganu miskin.” Ceuk ibu kuring.
Jadi ibu kuring teh hobi weh kana carita-carita nu ngenaan dunia, tidinya
carita weh ibu kuring, geus carita, kuring geus paham nu ngenaan dunia eta.
Jadi
dunia eta, sabenerna dunia urang eta teu miskin. Kitu kasimpulanna eta. Jeung
ti dinya bae carpon abdi.
TUGAS BAHASA SUNDA
CARPON
Judul
“Dunia
Urang Anu Miskin”
![]() |
Pengarang
;
SITI HANA A
Kelas :
IX
SMP NEGERI 1 KADUHEJO PANDEGLANG
2016
0 komentar:
Posting Komentar